Annem yok artik.Beni düsünen kalbi yok.Bitti.
Umutsuz olmak istemiyorum.
Umutsuzlugun bir çikar yol olmadigini biliyorum.
Annem yok artik,yeryüzü çok gördü onu,
Kalabaligin arasinda kus gibi çirpinan varligini
Çok gördü
Dalgin yüregini çok gördü
Bizim için çarpan,kaygilarla dolu yüregini.
Annem yok artik.Bu kesin.Gelinecek bir yere gitmedi.
Iste geldim çocuklar demeyecek
Nasilsin yavrum demeyecek
Sobanin yaninda oturup uzatmayacak yorgun ayaklarini,
Sabah kahvaltilarinin masasi olmayacak artik,
Yine gel demeyecek,
Çikarken ben kapidan,çikip karanliga karisirken
Yeni bir dönemi basladi ömrümün,
Annemin olmadigi dönemi,
Onu yüregimin üstüne nasil bastirmak
Istedigimi bilemeyecek artik.
Gençlik dönemleri birsey anlatmiyor bana,
Aklimda hep son dönemlerinin annemi
Hayatim sürüp gidecek,annem olmadan,
Çocuklarim oldugunda onlara annemi anlatabilecegim
Sadece.
Fotograflarina bakacaklar,
Ufarak,biraz mahsunca bir kadin
Küçücük tozlu pabuçlariyla merdivenleri tirmanip
Kapimi açip girmeyecek
Yüregi dopdolu,trafikten insanlardan saskin,
Kocasina siginan biraz bütün fotograflarinda
Hayatim rüzgar gibi akip geçiyor,
Ugultulu bir rüzgar gibi akip geçiyor hayatim...
Unuttum, nasildi annemin yüzü
Unuttum, sesi nasildi annemin.
Gece bir örtü olsun anilardan
Kara yüregime örtüneyim
Unuttum, nasildi annemin gülüsü
Unuttum nasildi aglarken annem.
Yasam sallasin kollarinda beni
Küçücük ogluyum onun ben.
Unuttum, elleri nasildi annemin
Unuttum gözleri nasildi bakarken.
Kuru ot kokusu getirsin rüzgar
Yagmur usulcacik yagarken.
